Van geloven kun je heel veel denken, en er wordt dan ook veel van gedacht. En of je nu gelovig bent of niet, dit soort gedachten leveren meer dan eens heel interessante verhalen op. Ik heb altijd een Intrigerende Gedachtenvanger bij mijn slaapkamerraam hangen die ik ooit met wat magie in elkaar geknutseld heb, en er vliegt maar wat vaak een bijzondere gedachte over geloof in. Dit keer het verhaal van Lila die op een heel gewone dag een wonder meemaakte.
Dit was niet wie ze was. Maar ze wist het niet.
,,Ja, maar als jij zo doorgaat is straks het halve bedrijf een ex van je,” zei ze, en alle collega’s aan tafel lachten. Lila lachte mee, nam nog een slokje koffie en deed er toen nog een schepje bovenop. “Was dit niet ook wat er in je vorige baan gebeurde? Niet dat ik het snap, overigens.” En iedereen bleef lachen. Natasha lachte mee, maar iets in haar ogen zei iets, zachtjes, iets wat Lila niet voor zichzelf toe durfde te geven. Tot ze weer alleen in haar kantoor was dan. Even bleef ze nog wat nalachen. En toen zakte ze in haar bureaustoel en ze voelde zich heel, heel slecht.
Waar het hart vol van is, daar loopt de mond van over. Wie had dat ook alweer als eerste gezegd? Misschien maakte het niet uit. Want nu zei een stem in haar hoofd het. Een harde stem die haar schreeuwend vroeg waar ze dacht dat ze mee bezig was.
,,Ik weet het ook niet,” fluisterde ze. Het duurde nu al dagen. Ze was onbeleefd tegen iedereen die ze tegenkwam, maakte ronduit gemene grappen naar collega’s en negeerde alle appjes die ze van haar vriendinnen kreeg. Iedereen lachte om haar onverwachte brutale humor en sterke verhalen, terwijl ze normaal gesproken zo bescheiden en zo rustig was. Genoot ze van de aandacht? Ja, misschien wel.
,,Dus wat wil je van ze?” vroeg de stem in haar hoofd confronterend.
,,Ik weet het niet,” fluisterde Lila weer. Maar het moest iets zijn wat ze zichzelf nu niet kon geven. Wat kon dat zijn? Ze was gelukkig, toch?
,,Toch?” herhaalde de stem.
,,Ik weet het echt niet.” Lila staarde naar buiten uit haar raam en liep haar bekende lijstje af. Ze had een leuke baan, een mooi appartement, lieve vriendinnen en fijne hobby’s. Maar was dat dan alles? Natuurlijk maakte haar gevoel ook uit, maar ze voelde zich prima, toch?
,,Toch?” zei de stem opnieuw.
Ze had een leuke baan, een mooi appartement, lieve vriendinnen en fijne hobby’s. Maar was dat dan alles?
Ja, ze voelde zich prima. Dat was een maand geleden wel anders geweest, toen ze het uitmaakte met haar ex, de man van wie ze lang had gedacht dat hij de liefde van haar leven was. Het universum dat ze samen hadden opgebouwd was ingestort, de sterren waren gevallen en de planeten geëxplodeerd, zodat er nu alleen nog maar een grote zwarte leegte was. Ze had geprobeerd terug te gaan naar wie ze was voor ze hem leerde kennen, maar dat meisje was ze niet meer. Ze had geprobeerd te zijn wie ze was bij hem, maar dan zonder hem, maar ook dat lukte niet, want hij was er niet meer.
,,Dus wie ben je nu?” vroeg de stem.
,,Ik weet het denk ik niet.” Lila’s stem was zo zacht dat hij nauwelijks nog te horen was.
Maar ze wist nu wel het antwoord op één van de eerdere vragen. Nee, ze was niet gelukkig. Waar het hart vol van is, daar loopt de mond van over. En haar hart zat vandaag nog vol met zwarte gaten uit een duisternis die ze nog altijd niet achter zich gelaten had. Zelfs al wist ze waar ze heen wilde. Elke dag zag ze het licht van haar nieuwe leven iets beter. Het leven wat God voor haar bedoeld had, en wat ze nu helemaal zou kunnen leven, een leven waarin ze niet alleen voortdurend in het licht zou zijn, maar waarin ze zelf een zon kon worden in haar nieuwe universum.
,,Dus waar ben je dan in ‘s hemelsnaam mee bezig?” vroeg de stem. Lila schudde haar hoofd en wilde weer zeggen dat ze het niet wist, toen ze zich besefte dat ze met de verkeerde stem in gesprek was. En dus gaf ze hem geen antwoord. In plaats daarvan sloot ze haar ogen, ademde een paar keer diep in en uit en bad zachtjes, drie woorden:
,,God, vergeef me.” Even was het stil. En toen voelde ze hoe haar hart lichter werd, en in het licht zaten woorden, zinnen gemaakt van sterrenstof die zeiden dat ze allang vergeven was.
Even was het stil. En toen voelde ze hoe haar hart lichter werd, en in het licht zaten woorden, zinnen gemaakt van sterrenstof die zeiden dat ze allang vergeven was.
En Lila ademde steeds dieper in en uit, en haar lichaam vulde zich met leven. Waar het hart vol van is, daar loopt de mond van over. Jezus had het gezegd, lang geleden, en daarna nog heel veel mensen na hem. Het liefst zou ze teruggaan in de tijd en alles ongedaan maken wat ze had gezegd en gedaan, maar dat kon niet. Wat ze wel kon doen, was nu besluiten dat ze een ander pad zou kiezen voor haar toekomst. Misschien zou niet iedereen haar vergeven, maar ze zou zichzelf vergeven. Ze zou licht zijn, liefde zijn, haar hart vullen met goede dingen waar al haar woorden van doordrenkt zouden zijn.
Ze ademde steeds dieper in en uit, tot haar hele ziel vol was van genade. Op zondag zei ze elke week braaf dat ze God zo dankbaar was voor zijn vergeving, maar ze realiseerde zich nu weer eens goed dat die eigenlijk niets betekende voor wie nooit iets verkeerd deed. Maar zij maakte fouten, en veel ook, en dankzij al deze genade waren ze allemaal redenen om nog dankbaarder te zijn, en steeds verder te komen op haar weg uit het duistere universum, recht naar het licht.
Ze ademde nog eens in en uit en liep toen naar Natasha’s kantoor en legde uit dat ze zichzelf niet geweest was, of in elk geval niet wie ze zou willen zijn, en dat het niets met Natasha te maken had, maar met haarzelf. En ze bood haar excuses aan. En Natasha lachte, accepteerde ze en zei dat het het allerbelangrijkste was dat Lila zou herstellen van haar gebroken hart. En Lila voelde zich al meteen een heel stuk beter. Na haar werk ging ze nog even snel langs haar favoriete make-upwinkel en kocht een zwarte eyeliner en een potje highlighter drops, omdat ze vandaag de duisternis en het licht in zichzelf gezien had. En toen ze terugliep naar de metro zei een stem achter haar ineens:
,,Hallo?”
,,Hallo?” Lila draaide zich om en keek recht in de ogen van een vriendelijk uitziende jongeman.
,,Ik vroeg me af of we even konden praten,” zei hij. “Je hebt een heel aanstekelijke lach, wist je dat? Ik kan het moeilijk uitleggen. Je hebt een soort… aura van positiviteit om je heen. Je ziet er oprecht uit als een enorme optimist.” En Lila praatte met hem, maar gaf hem haar nummer uiteindelijk niet. Ze ging naar huis, voelde aan haar vernieuwde hart en huilde gewoon van geluk omdat er op een heel normale dag zowaar een wonder was gebeurd in haar zwarte universum.