Soms verander ik in een vlinder en fladder rond op zoek naar een mooi verhaal dat ik nog niet kende. Kleine oogjes zien soms grote dingen, en vanuit de lucht lijkt alles anders. Zo vind ik mijn Vlinderverhalen. Dit keer dat van Nick die een hartrospectie onderging in de hoop een monster te worden, maar er kwam een heel ander resultaat uit dan hij verwacht had…
,,Het gaat waarschijnlijk het makkelijkste als je je ogen dichtdoet,” zeiden ze. Nick knikte. Hij was toch wel van plan geweest zijn ogen dicht te doen, want de felle lampen begonnen pijn te doen aan zijn ogen. Bovendien kon hij de verleiding niet weerstaan om naar het tafeltje naast zijn bed te staren, waar de messen klaarlagen, in verschillende formaten, en een aantal grote tangen en scharen en nog wat dingen waarvan hij niet wist waar ze voor waren, maar die bedekt waren met een dikke laag akeligheid en de nodige spetters bloed. Waarschijnlijk deden ze hier niet aan steriliseren, want dit was immers verre van een officieel ziekenhuis. Ze zouden hem gelukkig verdoven als ze straks…
,,Ben je er klaar voor?” vroeg Eva, die de operatie zou leiden.
,,Ja,” zei Nick. “Vanavond ben ik een monster.” Eva glimlachte.
,,We zullen het zien,” zei ze. En toen zette ze een spuit in zijn arm, en de wereld liep met een onhoorbare klap vast om daarna volledig te verdwijnen. Nick liet zich zakken in de onzichtbare, maar zachte leegte. Hij probeerde er vooral niet aan te denken dat ze op dit moment zijn shirt uitdeden, en daarna zouden ze hun grote messen in zijn borst zetten, en dan… Hij probeerde er ook vooral niet aan te denken hoeveel bloed er daarbij wel niet uit zijn lichaam zou spatten, op de witte jassen van Eva en haar collega’s, en misschien wel tegen het plafond. Hij probeerde zelfs niet eens te denken aan het feit dat hij deze dingen vooral niet moest denken.
Nick had altijd erg slecht tegen bloed gekund. Bij een beetje actiefilm viel hij in het midden flauw. En op de middelbare school hadden zijn klasgenootjes hem enorm uitgelachen toen hij weigerde een hart te ontleden bij biologie. Hij had misschien altijd wel iets met harten gehad, realiseerde hij zich nu, of nou ja, waarschijnlijk vooral met zijn eigen hart. Eigenlijk was het best vreemd dat hij zich pas zo laat in zijn leven was gaan afvragen of hij eigenlijk wel een hart had. Misschien kwam het omdat hij altijd geloofd had dat je zonder hart niet eens kunt leven. Niemand die hem dat ooit uitgelegd had.
Hij had misschien altijd wel iets met harten gehad, realiseerde hij zich nu, of nou ja, waarschijnlijk vooral met zijn eigen hart. Eigenlijk was het best vreemd dat hij zich pas zo laat in zijn leven was gaan afvragen of hij eigenlijk wel een hart had.
Tot hij het zelf was gaan ontdekken dan. Het was begonnen als een superkracht. Hij had het voor het eerst gedaan toen zijn moeder zelfmoord pleegde, toen hij een jaar of zeventien was.
Zijn vader was kapot gegaan.
Zijn zusjes wereld was vernietigd.
Zijn familie was geschokt.
En Nick voelde niets.
Echt niet. Het kon hem eigenlijk niets schelen wat er was gebeurd, of wat er nu zou gebeuren. Het duurde een paar maanden, en toen kreeg hij zijn gevoel weer terug. Hij sloot zich op in zijn kamertje en huilde tot zijn kussen doorweekt was. Hij schreef een heel notitieboek vol met afscheidsbrieven aan zijn moeder en las ze hardop voor in de hoop dat haar spook ergens in de buurt was. Hij staarde hele nachten uit zijn raam naar de maan omdat hij wist dat als hij zou slapen, hij toch weer nachtmerries kreeg. En niemand begreep het. Nick zelf nog wel het allerminst. Maar toen een paar jaar later zijn zusje een auto-ongeluk kreeg, gebeurde hetzelfde. En na een tijdje leerde Nick er de controle over te vinden. Het werd zijn speciale gave.
En hij gebruikte het wanneer hij maar kon. Als hij ruzie had met zijn vriendin, als zijn vader zijn rotdag op hem afreageerde, als mensen tegen hem zeiden dat hij maar een raar figuur was… Hij schakelde zichzelf uit en alle ellendige gevoelens konden hem niet bereiken tot hij dat anders wilde. En waarom zou hij het eigenlijk ook anders willen? Leven zonder al die moeilijke gevoelens was eigenlijk veel leuker, zo besloot Nick, en aldus gebruikte hij zijn kracht op een goed moment eigenlijk altijd.
Leven zonder al die moeilijke gevoelens was eigenlijk veel leuker, zo besloot Nick, en aldus gebruikte hij zijn kracht op een goed moment eigenlijk altijd.
En het ging goed met hem. Hij haalde zijn middelbare schooldiploma, ging studeren, vond zijn eerste baan en ging samenwonen met een best leuk meisje, wat hem een jaar later verliet omdat ze hem maar harteloos vond, en leefde daarna een relaxed en zorgeloos leven. Hij had zijn grote appartement nu helemaal voor zichzelf, zijn werk betaalde prima, hij regelde om de zoveel tijd wat dates, en hij at elke vrijdagavond tevreden pizza terwijl hij een goede film (zonder bloed) keek.
Het was pas na een paar jaar dat hij zich af begon te vragen of hij eigenlijk wel een hart kon hebben als hij geen gevoelens had. En hoe het eigenlijk kon dat hij leefde terwijl hij niet het idee had dat hij een hart had. Niemand die hem dat ooit uitgelegd had. Misschien had hij wel een hart, maar was het gewoon zo koud, zo leeg, zo kapot dat het eigenlijk nauwelijks nog telde. Het was rond die tijd dat hij een brief van het Monsterverbond gekregen had, met de vraag of hij er wel eens over nagedacht had dat hij misschien wel geen mens was, maar een monster. En zoja, dan kon hij bij de bond.
Het leek hem erg leuk. Monsters had hij altijd al gaaf gevonden. En hij zou eindelijk niet meer zo alleen zijn met zijn niet-bestaande gevoelens. Maar het Monsterverbond liet niet zomaar iedereen toe. Je moest eerst bewijzen dat je inderdaad geen hart had, of nou ja, een hart dat dusdanig aftands, ijzig en gebroken was dat je onmogelijk nog door kon gaan voor menselijk. Hij moest een hartrospectie ondergaan, een speciale operatie waarin ze met hun bijzondere scanapparatuur zouden vaststellen of hij al dan niet een hart had.
En dus lag hij nu onder het mes, klaar voor het moment waarop ze hem wakker zouden maken met het goede nieuws dat hij vanaf nu bij het Monsterverbond hoorde.
Hij moest een hartrospectie ondergaan, een speciale operatie waarin ze met hun bijzondere scanapparatuur zouden vaststellen of hij al dan niet een hart had.
,,Nick?” zei Eva, en haar stem leek wel vanuit de ruimte te komen. Langzaam puzzelde de duisternis zich in elkaar, en haar gezicht was terug, net als die vreselijke felle lampen, en alle messen die inmiddels onder het bloed zaten. Even dacht Nick dat hij flauw zou vallen, maar het lukte hem om de andere kant op te kijken, waar nog een groepje mensen in witte jassen stond.
,,We hebben de uitslag,” zeiden ze, en de ondertoon van hun stem zei er meteen achteraan dat het niet goed was. “Je zult hier wegmoeten.”
,,Wat?” Nick schrok omdat zijn eigen stem ook wel uit de ruimte leek te komen.
,,Je bent geen monster,” zei Eva toen, en ze staarde naar de grond, om vervolgens Nick weer aan te kijken, met ogen vol medelijden. “Je hebt wel degelijk een hart, groter zelfs dan we ooit eerder gezien hebben. Het was lastig om erbij te komen, want het heeft eindeloos veel beschermlagen, maar het is iets heel … moois.” Ze sprak dat laatste woord uit met een immense walging. Nick probeerde te knikken, maar daar had hij de kracht niet voor, want intussen had hij per ongeluk toch naar het bebloede mes gekeken en het werd hem allemaal teveel. En hij was nu eenmaal gevoelig. Hij was iemand met een groot hart.