De lat ligt altijd hoger
dan de grenzen van mijn hoofd
en vaak ben ik de enige
die echt in mij gelooft.
Ze zeggen allemaal
dat iedereen van me houdt
maar ik zoek nog balans
op het veel te dunne touw.
Ik moet niet vasthouden
maar stomweg gaan
al heb ik dat
al zo vaak gedaan.
Ik moet niet stoppen
maar concentreren
al zal ik het
misschien nooit leren.
Toch is er een licht
dat nooit helemaal zal doven
dus ik laat los en ga
langzaam verder naar boven.