Ik verander graag in een spookje en vanuit mijn onzichtbaarheid zie ik veel van de wereld, want in de levens van mensen gebeuren er de gekste dingen. Zo ontdek ik mijn spookjesverhalen. Dit keer het verhaal van Tina, het meisje zonder krijtje.
Daar is het weer. In de hand van de leraar: het krijtje. Wie het heeft, die moet het weten. Met wit op groen schrijft hij alleen dingen op die goed zijn.
Dat moeten we leren.
Dat moeten we weten.
Het krijtje geeft hem macht. En die macht ziet er prachtig uit. Ik wil het krijtje ook ooit vast mogen houden. Dan kan ik het tegen iedereen vertellen.
Wat ik weet.
En wat de rest nog moet leren.
Degene met het krijtje heeft het gered. Hij is iemand; hij weet iets wat de anderen moeten weten. Iedereen moet hem aandacht schenken. Wat zou het fijn zijn om het krijtje in handen te kunnen houden. Mijn klasgenoten, die zijn superslim. Die krijgen het krijtje. Die mogen hun oplossingen presenteren. Als ik het krijtje in mijn handen zou krijgen, en iedereen naar mij moest luisteren … Dan zou ik hen mijn mooie oplossingen voor het huiswerk tonen of mijn ideeën over hoe ik de wereld zou veranderen. Maar helaas gebeurt dat niet.
“Tina, wil jij de laatste opdracht even presenteren?”
Wacht, wat was dat?
De leraar wil dat ik iets presenteer?
Op het groene bord?
Met het krijtje in mijn hand?
Yes! Ik krijg macht. Nu moet iedereen naar mij luisteren. En ík mag op het bord schrijven. Eindelijk heb ik het gered. En dat is nog maar het begin. Als ik het slim speel, mag ik binnenkort grote mensenmassa’s mijn visie op de wereld tonen. Dat zal geweldig zijn.
“Tina, wat is er? Is het zo moeilijk om op te staan en de opdracht te presenteren?”
Oeps, ik ben bijna vergeten om mijn kans te grijpen.
“Natuurlijk niet. Ik kom eraan!”
De leraar geeft mij hét krijtje en de klas moet luisteren. Dat wil ik nooit meer missen!