Ik weet dat “wat voor werk doe je tegenwoordig?” zo ongeveer de saaiste vraag is die je aan iemand die je lang niet gesproken hebt kunt stellen. En toch doe ik het elke keer weer, als ik Anastasia weer zie in het hippe café waar we meestal afspreken. Het is zo’n tentje in het centrum met zo’n krijtbord buiten vol inspirerende doch voorspelbare quotes, tien soorten cupcakes met ingrediënten waar niemand ooit van heeft gehoord, lattes gemaakt met sojamelk, en meer klimplanten dan stoelen. En dan neemt ze een slokje van haar cappuccino, glimlacht en vertelt me elke keer weer een verhaal dat me verbaast. Afgelopen week: hoe ze een tijdje geleden een lippenstiftparadijs begon.
Misschien moet ik je eerst wat meer over Anastasia vertellen, en vooral over haar nogal … ongewone specialiteit. Het begon al toen we nog samen op een hogere school voor heksen zaten. Anastasia was zo iemand die altijd achterin de klas zat, met haar ogen verborgen in de schaduw van haar punthoed en haar benen op de tafel zodat iedereen de gaten in haar panty en haar dure naaldhakjes kon zien. Huiswerk maken deed ze vrijwel nooit, ze zuchtte diep als haar een vraag gesteld werd, en niemand haalde het in haar hoofd om naast haar te komen zitten. Tegelijk zakte ze – frustrerend genoeg – nooit voor het jaar.
Ze had namelijk talent voor magie, van het soort waar menig hardwerkend heksenstudent (zoals ik) jaloers op was. Volgens de meeste van onze docenten was het echt zonde dat ze zo’n enorm gebrek aan interesse had. Wat ze niet wisten, was dat Anastasia wel degelijk interesse had in magie, alleen niet zoals de meeste andere heksen. Bliksemschichten laten flitsen, paddenstoelen in paarse ooievaars veranderen, een glazen bol leren aflezen om er een ander zonnestelsel in te kunnen zien of met draken praten over de betekenis van het leven… Anastasia vond het dodelijk saai. Maar de dood … dat vond ze interessanter dan wat dan ook. Je kunt het gerust een obsessie noemen. En ze was er bizar goed in.
Maar de dood … dat vond ze interessanter dan wat dan ook. Je kunt het gerust een obsessie noemen. En ze was er bizar goed in.
Als de lessen voorbij waren, en de meeste heksen in het bos met de dwaallichtjes gingen spelen, verdween Anastasia stilletjes in de diepste gangen van de bibliotheek, die volstonden met obscure boeken waarvan de titel al lang geleden van de beschimmelde kaft was gebrand door de weinige fakkels die dit uitgestorven deel van de schoolcollectie verlichtten. En ze bleef er tot diep in de nacht, zachtjes bezweringen mompelend die alleen de schaduwen konden horen. Soms vond één van de schoonmakers haar (en natuurlijk schrokken die arme mensen verschrikkelijk), en werd ze teruggestuurd naar haar kamer. Soms bleef ze onontdekt en sliep ze tussen de lang vergeten spreuken over alles wat dood is of in elk geval niet meer helemaal levend. En heel soms maakte ze de hele school wakker met één van haar vele experimenten.
Toen we afstudeerden, was Anastasia waarschijnlijk de enige die niet goed wist wat ze wilde worden. Om de beurt zei iedereen braaf dat ze een bosheks met een paddenstoelenspecialisatie zouden worden, of een obscure toverdrankjesverkoopster in een afgelegen gebergte, of een saaie stadsheks zoals ik. Maar Anastasia had geen idee. Misschien kwam dat omdat ze van alles en nogwat zou worden. Dat was waarschijnlijk ook het enige wat bij haar paste. Want, nou ja, haar belangrijkste obsessie was zoals gezegd de dood. Maar natuurlijk waren er best andere dingen waar Anastasia enige interesse in had.
Eén daarvan was lippenstift. Ze had een indrukkwekkende collectie, variërend van diepdonkerzwart tot roosjesroze, en ze was altijd op zoek naar meer. En zo ongeveer een jaar geleden, toen ze ’s ochtends voor de spiegel stond en haar lievelingsrood opdeed, kreeg ze ineens een geweldig nieuw idee. Ze rende naar het dichtstbijzijnde stuk papier en twee cappucchino’s en drie koppen groene thee later had ze een serieus businessplan geschreven.
Ze begon een lippenstiftparadijs.
Ze rende naar het dichtstbijzijnde stuk papier en twee cappucchino’s en drie koppen groene thee later had ze een serieus businessplan geschreven.
Het zat midden in een grote stad, in een prachtig oud gebouw, met van die spiegelende vloeren en kroonluchters aan het plafond, en eindeloos veel spiegels. En overal stonden kleine waterbassins, waarin de lippenstiften rondzweefden in alle kleuren en soorten. De formule kon je namelijk alleen in water goed houden, legde ze uit. Ze had alles zelf ontwikkeld. Er gingen rozenblaadjes in, zodat de lippenstift zo teder voelde als de aanraking van een geliefde. En zwarte peper, zodat er een kracht uitstraalde. En, het belangrijkste van alles, een paar donkerpaarse druppels duistere energie.
Ze had voor dat laatste de spookachtige energie verzameld van een aantal Griekse godinnen, voor hun schoonheid, maar ook die van vrouwelijke rappers, voor hun zelfvertrouwen, en die van wetenschapsters, voor hun inspiratie. En volgens Anastasia was er ook een soort algemene kracht die in elke vrouw verankerd was, maar die je moest leren losmaken, en zij had er precies het juiste middel voor ontdekt in een boek dat zo oud was dat ze de bladzijdes met een speciale pincet moest omslaan.
Het resultaat? De beste lippenstift ooit. Het opdoen was net als het eten van een doos dure chocolade. Eerst maak je hem open, en dan komt de geur je tegemoet en neem je even een plechtige pauze. Daarna haal je voorzichtig het beschermzegel eraf (dure dozen chocolade hebben dat), en je pakt het boekje erbij met de beschrijvingen van de bonbons die erin zitten (ook zoiets waaraan je ziet dat je met een echt merk te maken hebt). Je leest zorgvuldig wat je te wachten staat, verzekert jezelf ervan dat je er klaar voor bent, en pakt dan het bijbehorende chocolaatje. Je kijkt er even goed naar, en neemt dan langzaam je eerste hap. Je doet je ogen dicht om de smaak goed te laten inwerken. En als je het chocolaatje op hebt, dan lik je je vingers af zodat er niets van de heerlijkheid verloren gaat. En precies zo voelde deze lippenstift.
Het resultaat? De beste lippenstift ooit. Het opdoen was net als het eten van een doos dure chocolade.
Maar het beste kwam pas als je de lippenstift eenmaal een tijdje ophad. Want na een tijdje begon de duistere energie te werken. En het was bijna niet te geloven wat dat met een vrouw kon doen. Het haalde de kracht naar boven waarvan ze vaak zelf niet wisten dat ze die hadden, samen met een diepe zelfliefde waarvan ze doorgaans al helemaal niet wisten dat ze die hadden. En de kleuren waren stuk voor stuk prachtig, en ze leken bij elk gezicht wel te werken. Zoals je wel kunt raden, was Anastasia’s winkel al snel het onderwerp van eindeloos veel artikelen op beautyblogs, stond het internet al snel vol met filmpjes waarin alle kleuren werden geswatched en zeiden daarnaast al snel verschillende popsterren in interviews dat ze zweerden bij deze lippenstift.
Binnen een maand na de oprichting stond er al een enorme rij voor Anastasia’s winkel, die op een goed moment zo uit de hand liep dat er een speciale eenheid van de politie bij moest komen om de mensen rustig te houden. Sommigen sliepen zelfs voor de winkel, omdat ze inmiddels wel wisten dat meestal ergens halverwege de middag de voorraad op zou zijn. Anastasia werkte dag en nacht om meer van haar magische middeltjes te maken, terwijl ze intussen probeerde een plan te maken voor het enorme bedrag wat zo langzamerhand op haar bankrekening verscheen, de vele bladen die haar wilden interviewen over haar fantastische startup en de onmogelijke hoeveelheid emails die ze inmiddels kreeg.
En toen op een dag was er geen rij. In plaats daarvan stonden er twee grote mannen in zwarte pakken voor de deur van haar winkel, met een kort en formeel verhaal over dat haar zaak per direct gesloten moest worden.
,,Waarom?” riep Anastasia verbaasd uit. En ze legden haar uit dat ze als een bedreiging voor de algehele veiligheid was geclassificeerd. Veel vrouwen waren amper terug te herkennen sinds ze deze lippenstift hadden. Aldus had de geheime dienst geconcludeerd dat er vast iets in de formule zat dat met geen mogelijkheid binnen de regels kon vallen. En dus moest Anastasia’s winkel dicht, was haar formule vanaf nu illegaal, en zou zijzelf voorlopig de gevangenis in moeten.
,,Waarom?” riep Anastasia verbaasd uit. En ze legden haar uit dat ze als een bedreiging voor de algehele veiligheid was geclassificeerd.
Anastasia knikte, om vervolgens met één vingerknip een levensgroot monster tevoorschijn te toveren dat met zijn indrukwekkende gebrul beide agenten deed omdraaien en wegrennen, zodat alleen hun kogelvrije vesten nog bleven liggen (die vonden ze waarschijnlijk te zwaar). Ze zuchtte. Waarschijnlijk kwamen er meer en ze had geen zin in al teveel gedoe. Trouwens, ze deed dit alweer een jaar en ze begon zich wat te vervelen. En het was zo vreselijk druk, en waarvoor? Geld had haar eigenlijk nooit veel kunnen schelen. En dus verkocht ze diezelfde ochtend haar pand en maakte ze daarna haar hele bankrekening over naar een stichting die bloemen regelde voor mensen die op een onverwachte doch pijnlijke manier in de traumazorg waren beland. Diezelfde stichting zorgde overigens ook voor geweldige boeketten voor de twee agenten.
En Anastasia verdween, naar een leegstaand instituut voor psychiatrie waar het stikte van de gestoorde spoken, om echt even haar hoofd leeg te maken. En om eindelijk weer eens af te spreken met de vriendinnen die ze alweer een tijdje niet gezien had, waaronder ik dus.
,,Wat een verhaal,” zei ik toen ze klaar was. En ik durfde het bijna niet te vragen maar was gewoon te nieuwsgierig. “Dus wat ga je nu doen?”
Ze lachte.
,,Weet ik nog niet. Iets met de dood, denk ik.”