Van geloven kun je heel veel denken, en er wordt dan ook veel van gedacht. En of je nu gelovig bent of niet, dit soort gedachten leveren meer dan eens heel interessante verhalen op. Ik heb altijd een Intrigerende Gedachtenvanger bij mijn slaapkamerraam hangen die ik ooit met wat magie in elkaar geknutseld heb, en er vliegt maar wat vaak een bijzondere gedachte over geloof in. Dit keer het verhaal over wat ze had gedaan door te luisteren en dus niet meer te luisteren.
Zoals iedereen was Atalanta begonnen in een kader, met duidelijke lijnen aan alle kanten die afbakenden wat ze wel en wat ze niet kon zijn. En die van haar leken zelfs nog wel wat strakker dan die van de meeste andere mensen. De wereld had het vrij snel geweten, eigenlijk zodra ze haar diagnose had gekregen. En ze hadden de kaders al snel bepaald. De lijnen bleven haar voortdurend herinneren aan alles wat ze niet kon doen.
En alle stemmen die ze om haar heen hoorde zeiden dat het zo goed was. Behalve die ene stem, de stem die niet in woorden praatte, maar in de taal die alleen haar gedachten spraken. Daardoor konden de andere stemmen hem nooit in hun geruis opzuigen. Maar ze moest zich wel concentreren om hem te horen. En dus had het even geduurd voor ze het voor het eerst gehoord had.
,,Dit,” had de stem gezegd. “…dit ben jij niet.”
Ze had het eerst niet geloofd. De andere stemmen zeiden allemaal zo hard dat het niet waar was. Dat haar dromen uit stoffige wolken van naïeve gedachten bestonden, die alleen in haar hoofd een plekje konden hebben. Dat haar hart de weg niet precies wist. En dat de plakkerige laag angst waar ze altijd mee bedekt was haar tegen de wereld zou beschermen.
En alle stemmen die ze om haar heen hoorde zeiden dat het zo goed was. Behalve die ene stem, de stem die niet in woorden praatte, maar in de taal die alleen haar gedachten spraken.
Maar er was iets geweest, iets in die ene stem waarvan ze wist dat het anders was. Deze stem kwam uit een andere wereld, die misschien wel dichterbij was dan ze dacht. Deze stem zat vol met wijsheid die ze nergens anders kon vinden. Deze stem leek haar beter te kennen dan zij zichzelf. En deze stem wist de weg vanaf hier.
En ze had het gedaan, uiteindelijk. Ze was over de lijnen gestapt. Ze had genoeg tape gevonden om nieuwe kaders voor zichzelf te maken. En alle stemmen hadden geprotesteerd en op de lijnen gewezen. Ze schreeuwden vooral heel hard als er iets misging. En dan zeiden ze in koor:
,,Zie je nou wel.”
En ze had ze geloofd. Soms. Maar nooit voor lang.
Want zodra ze weer een beetje rustig werd hoorde ze die ene stem weer. En dan herinnerde ze zich de kaders weer, de kaders heel ver weg, waarvanuit ze was gekomen.
Ze droeg haar hart altijd in haar handen. De stemmen zeiden dat ze het maar beter weg kon stoppen. Haar grote probleem was immers dat ze veel te gevoelig was. Een vlinder in een grote glazen pot. En wie er door het glas brak, zou haar met één hand fijn kunnen knijpen.
En ze had ze geloofd. Soms. Maar nooit voor lang.
Want de ene stem zei:
,,Je hart is alles wat je hebt.”
Zelfs al werd het de hele tijd geraakt.
Ze zag zoveel om zich heen.
Zoveel waardoor de tranen uit haar ogen en de tranen uit haar hart zich samen mengden.
Zoveel wat mensen haar durfden te vertellen omdat ze een vonkje licht in haar grote ogen konden zien dat ze niet konden plaatsen.
Ze droeg haar hart altijd in haar handen. De stemmen zeiden dat ze het maar beter weg kon stoppen. Haar grote probleem was immers dat ze veel te gevoelig was. Een vlinder in een grote glazen pot.
En soms kon ze er zelfs iets aan doen. En dan voelde ze zich fantastisch.
Maar aan veel dingen kon niemand iets doen.
Toch bleef de stem, die ene speciale stem, haar zeggen dat ze het niet op moest geven. En dat ze het moest blijven doen, alles. De andere stemmen waren ertegen. Ze bleven haar vertellen wat er allemaal wel niet kon gebeuren. En ze bleven haar vertellen dat wat ze dan ook deed, ze altijd fouten zou maken.
En ze had ze geloofd. Soms. Maar nooit voor lang.
Want fouten maken deed ze toch liever dan niets te kunnen zijn.
De andere stemmen bleven haar ook vertellen dat ze voor zichzelf moest houden wat ze had. Ooit konden er moeilijke tijden komen en dan zou ze het tenminste redden.
En ze had ze geloofd. Soms. Maar nooit voor lang.
Want de stem, die ene stem, bleef haar zeggen dat ze niet bang moest zijn om te delen. Alles wat ze deelde werd meer. Ze gaf haar geld weg en verdiende meer. Ze gaf haar tijd en kreeg echte aandacht terug. Ze gaf haar creativiteit en ontdekte dat die geen bodem had.
Ze had de laag angst van zich afgeschud. En bij haar eerste stappen buiten het kader liet ze een spoor van dikke, zwarte klodders achter. Inmiddels zag ze het al niet meer. Nee ze wilde niet meer bang zijn. Zelfs al zeiden de andere stemmen dat ze dat wel zou moeten zijn.
En ze had ze geloofd. Soms. Maar nooit voor lang.
Want ze wist nu dat angst haar alleen maar tegen zou houden.
Ze had de laag angst van zich afgeschud. En bij haar eerste stappen buiten het kader liet ze een spoor van dikke, zwarte klodders achter.
En ze had de vragen van zich afgeschud. Ze wilde niet meer alles snappen want er waren toch teveel dingen die ze niet wist. En de andere stemmen bleven haar vertellen dat ze toch maar beter eerst goed kon weten wat ze deed. Dat ze de ene stem niet echt kende als ze niet alle vragen kon beantwoorden die anderen haar erover stelden.
En ze had ze geloofd. Soms, maar nooit voor lang.
Want ze wist de antwoorden op alles wat ertoe deed.
Ze had het gedaan, uiteindelijk. En toen ze ver genoeg bij haar kader vandaan gekomen was, zag ze de wereld op een heel nieuwe manier. Ze zag nu alle lijnen en alle kaders, in plaats van alleen die van haar, en alle mensen, degenen die binnen hun vak waren gebleven en degenen die erbuiten liepen. Ze voelde hun energie en realiseerde zich dat ze met hen allemaal verbonden was. Ze stond nu in het middelpunt van de wereld, omdat ze zelf het middelpunt niet meer was.
Zoals iedereen was Atalanta begonnen in een kader, met duidelijke lijnen aan alle kanten die afbakenden wat ze wel en wat ze niet kon zijn. En de stemmen waren duidelijk geweest over wat ze wel en niet kon doen. Maar ze had geluisterd, niet naar hen, maar naar de ene stem, wat dus betekende dat ze niet meer naar al die andere stemmen luisterde. En ze had het gedaan, uiteindelijk.