Soms verander ik in een vlinder en fladder rond op zoek naar een mooi verhaal dat ik nog niet kende. Kleine oogjes zien soms grote dingen, en vanuit de lucht lijkt alles anders. Zo vind ik mijn Vlinderverhalen. Vandaag dat van Andreas, en hoe zijn kantoororchidee hem aardig wat filosofie bijbracht.
Wat voelde hij zich tevreden toen hij zijn orchidee voor het eerst in zijn kantoor naar binnen droeg. Hij had hem bij de bloemenwinkel gekocht, onderweg terug van een wandelingetje na de lunch. Hoewel hij hier al een paar jaar werkte, was het Andreas die ochtend pas opgevallen dat eigenlijk alles in zijn kantoor grijs was, of anders zwart, en dat het zo net leek alsof hij in een heel treurige zwart-wit foto werkte. Hij was nog bijna te laat teruggekomen ook, omdat hij zo lang stond te twijfelen over welke van de vele planten – die op de één of andere manier allemaal in het kleine zaakje pasten – hij eigenlijk de leukste vond.
De witte, zo had hij uiteindelijk besloten. Wit had iets lichts, en het had iets van een nieuw begin, en dat was precies wat zijn grauwe kantoor goed kon gebruiken. Andreas glimlachte toen hij de plant neerzette. Hij haalde het plastic eraf, deed de plant in de pot die hij erbij gekocht had en zette hem op de hoek van zijn bureau. Lekker vrolijk, dacht hij, en hij vinkte weer iets af op zijn todo-lijst, en scande snel door de resterende punten voor deze dag.
Hij zat al snel weer middenin Het Project. En zijn gedachten slenterden verder over de vaste routes die ze de afgelopen weken voor zichzelf hadden uitgediept.
Hij had nooit kunnen weten hoeveel filosofie deze plant hem nog zou gaan bijbrengen.
Lekker vrolijk, dacht hij, en hij vinkte weer iets af op zijn todo-lijst, en scande snel door de resterende punten voor deze dag.
Dat begon al toen hij in zijn volgende koffiepauze besloot dat de plant een naam moest hebben. Planten waren immers levende wezens. Toch? Nu hij er zo over nadacht waren planten op een andere manier levende wezens dan mensen of dieren, op de één of andere manier. Andreas was jaren geleden vegetariër geworden, omdat hij het belangrijk vond dat het leven werd gerespecteerd. Hij vermoordde zelfs nooit spinnen of muggen in zijn huis, maar vond altijd wel een manier om ze weer ongedeerd buiten te krijgen. Maar een portie babyspinazie of een broccoli in de kracht van zijn leven, die at hij zonder schuldgevoel op.
Wat maakte planten dan precies zo anders? Andreas wist het eigenlijk niet precies.
,,Jou ga ik in elk geval niet opeten,” zei hij geruststellend tegen de orchidee, ietwat bang dat deze hem misschien op de één of andere manier kon horen denken. Bovendien scheen het goed voor planten te zijn als je tegen ze praatte, zelfs al praatten ze niet terug. Toch? Misschien kon deze plant wel degelijk praten, maar verstond hij het gewoon niet.
Hij was er nog steeds niet uit hoe deze plant moest gaan heten. Wel vroeg hij zich nu ineens af of de plant op de één of andere manier méér een levend wezen zou zijn zodra hij een naam had. Misschien wel.
,,Bianca,” zei hij toen. “Omdat je zo mooi wit bent.” En hij ging tevreden zitten en verdiepte zich weer in zijn werk, dat wilde zeggen, in Het Project. Het was een ingewikkeld project, maar toch had zijn baas gezegd dat het wel door één persoon gedaan kon worden. En dat hij alle vertrouwen in Andreas had. Andreas zuchtte. Hij had nog geen idee hoe hij dit precies ging doen, maar goed, de deadline was nog ver weg en hij zou vast wel op een idee komen.
Maar een portie babyspinazie of een broccoli in de kracht van zijn leven, die at hij zonder schuldgevoel op.
Of niet. Bianca’s laatste knoppen kwamen uit en de bloemen straalden in al hun pracht terwijl Andreas lange dagen naar zijn lege laptopscherm staarde, slagvaardig nieuwe ideeën op papier krabbelde die uiteindelijk nergens op bleken te slaan en voortdurend voortgangsrapporten invulde over het gebrek aan voortgang. Zijn gedachten kropen inmiddels uitgeput verder over de uitgeharde sporen in zijn hoofd, centimeter voor centimeter nog eens over alles heen wat hij toch al drie keer geprobeerd had. Bianca’s bloemen begonnen uit te vallen, het eerste blad stierf af, maar Andreas was te druk bezig en véél te gefrustreerd om het te zien.
Tot er alleen nog maar een paar bladeren en kale stengels over waren dan. Toen liep hij op de automatische piloot met Bianca richting de vuilnisbak. Maar net voor hij daar was, vroeg hij zich af of je orchideeën eigenlijk wel weg moet gooien als ze uitgebloeid zijn. Hij liep terug naar zijn laptop en was er al snel achter dat orchideeën meer dan één keer kunnen bloeien als je ze goed behandelt. Het geheim: geen water geven, maar één keer per week de plant in een schaal water zetten zodat hij precies kan drinken wat hij nodig heeft. Tsja, opzich wist bij hemzelf ook niemand beter dan hij wat hij voelde en waar hij behoefte aan had, toch? Hij besloot het te proberen.
En het deed Bianca beslist goed. Maar bloemen kwamen er niet. Volgens het internet kon dat ook best driekwart jaar duren. Tot die tijd keek Andreas tegen deze kale stengels aan. Een beetje jammer. Toch? Na een paar weken begon hij het te betwijfelen. Wie had er eigenlijk besloten dat een orchidee alleen maar mooi is als ze bloemen heeft? Eigenlijk waren die bladeren en stengels ook best mooi. Sterker nog, wanneer had hij eigenlijk besloten dat hij zijn werk alleen maar leuk vond als alles goed ging?
Wie had er eigenlijk besloten dat een orchidee alleen maar mooi is als ze bloemen heeft?
Misschien leerde hij nu hij vastzat wel veel meer dan als hij zich makkelijk door een projectje heensloeg. Misschien kon Het Project ook best een succes worden als hij niet precies zou kunnen doen wat de opdracht was geweest. Misschien had het leven wel fases, en was het nou eenmaal niet altijd op haar best, maar had dat ook wel iets goeds. In de weken die volgden leerde Andreas om van Bianca’s schoonheid te genieten, al waren er geen bloemen, en om een heel, héél klein beetje van Het Project te genieten, zelfs al waren er geen grote successen.
En na een tijdje groeide er weer iets. Maar het waren geen bloemen. In plaats daarvan kwam er een nieuw blad, dat razendsnel groeide. Eerst vond Andreas vooral dat het niet was wat hij eigenlijk gewild had. Maar toen realiseerde hij zich dat het ook best leuk was om elke ochtend weer te kijken hoe ver het blad gegroeid was, en hoe de kleur steeds meer van lichtgroen naar donkergroen ging. Net zo was het eigenlijk best leuk om te kijken wat hij met alles wat hij voor Het Project gedaan had misschien wél kon bereiken.
En na een tijdje groeide er nog iets. Er kwam een nieuwe stengel, maar niet op de plek waar hij hem eigenlijk verwacht had. Hij had de oude stengels bij het derde oog afgeknipt, zoals het internet hem verteld had. Er had bijgestaan dat de nieuwe stengels daarna weer uit de oude kwamen. Maar deze nieuwe stengel kwam helemaal uit zichzelf. Net zo kwam er voor Het Project ineens een nieuwe richting, een ander probleem dat hij altijd op een andere manier had geprobeerd op te lossen. En zo veranderde Het Project in Het Nieuwe Project.
Misschien had het leven wel fases, en was het nou eenmaal niet altijd op haar best, maar had dat ook wel iets goeds.
En na nog een tijdje kwamen er dan eindelijk knoppen, en toen weer die prachtige, grote bloemen aan de nieuwe stengel. Toen Andreas de plant weer het wekelijkse drinkbad gaf, zag hij dat de wortels bijna allemaal waren afgestorven. Nieuwe, glanzend lichtgroene wortels hadden zich gevormd en een nieuwe weg in de grond gevonden. Bianca, zo realiseerde Andreas zich steeds beter, was altijd bezig om zichzelf te vernieuwen. Niet alleen hoe ze eruitzag, maar ook haar hart, haar diepste bronnen waar ze haar voeding uit haalde. Misschien was dat voor hemzelf ook wel geen slecht idee.
Bianca stond al snel weer in volle bloei en Het Nieuwe Project viel bij zowel zijn baas als de opdrachtgever goed in de smaak. Andreas rondde het af en schreef er in een notitie bij dat hij ook Bianca nog graag wilde bedanken voor haar hulp. Een collega merkte nog op dat hij helemaal niet had geweten dat Andreas een vriendin had. Of was Bianca misschien een psychologe, een expert of een familielid? Hij had alleen maar geglimlacht. Soms leer je de meeste filosofie toch van je kantoorplant.