Soms verander ik in een vlinder en fladder rond op zoek naar een mooi verhaal dat ik nog niet kende. Kleine oogjes zien soms grote dingen, en vanuit de lucht lijkt alles anders. Zo vind ik mijn Vlinderverhalen. Dit keer over Selena, en hoe ze een behoorlijk uniek gesprek voerde, dat vooral ging over wie ze eigenlijk al niet meer was.
Ze wist zelf ook niet precies waarom ze niet dat deed waarvan ze eigenlijk echt wel wist dat het goed was. Ze hadden het haar toch altijd geleerd? Hoe moeilijk was het om te luisteren naar de wijsheid van wie waarschijnlijk wel wijs waren?
Selena wist zeker dat degene met wie ze nu afgesproken had er niets van zou begrijpen. Maar betekende dat dat ze haar excuses aan moest bieden? Of wilde ze dat alleen omdat ze zich op de één of andere manier schaamde?
Ze hadden gezegd dat ze niet te zenuwachtig of bang moest zijn. Ze moest gewoon zichzelf zijn. Dat deed de ander immers ook.
Selena hoorde zo vaak dat ze vooral zichzelf moest zijn. Maar natuurlijk bedoelen de meeste mensen dat eigenlijk niet, of niet echt. Iedereen verwacht stiekem dat je jezelf nooit helemaal bent. Trouwens, dat durft ook bijna niemand. En dan was er nog een praktisch probleem. Selena had namelijk niet echt meer een idee hoe ze zichzelf eigenlijk moest zijn.
,,Niet?” hadden ze haar bij de intake gevraagd. “Of niet meer?”
,,Niet meer,” had ze gezegd. En dat was de waarheid. Dit keer.
,,Onthoud dat niets voorgoed verloren is,” hadden ze geantwoord. Voordat de medische scan begon, en daarna de psychologische.
Deze sessies waren namelijk best wel gevaarlijk. Ze hadden haar op een totaal-niet-passende-geruststellende-toon uitgelegd dat er in Amerika al een paar mensen ernstige waanvoorstellingen gekregen hadden, of zelfs een trauma hadden opgelopen. Maar Selena was gezond en sterk genoeg, zo besloten ze, al moest ze natuurlijk alsnog een handtekening zetten onder een stapel papier vol beschrijvingen-van-nare-situaties-waarvoor-ze-hen-niet-aansprakelijk-zou-houden mocht het toch…
,,Onthoud dat niets voorgoed verloren is,” hadden ze geantwoord.
Had ze dit wel moeten doen? Ze had er al zo lang over getwijfeld.
Maar alles voelde zinloos, betekenisloos, en zíj was de enige die…
Toen Selena eenmaal besloten had het toch te doen, had ze zelfs haar beste vriendin niet eens verteld wat ze van plan was. Ze had een vrije dag genomen op haar werk en iedereen verteld dat ze niets anders van plan was dan eindeloos thee drinken en haar lievelingsserie aan één stuk door kijken. Ze had dat ook hem verteld, en zich weer afgevraagd waarom, waarom toch?
Toen de formulieren goed en wel op weg waren naar de lades waaruit ze nooit meer zouden ontsnappen, had Selena naar de wachtkamer gemogen, die verrassend veel leek op alle andere wachtkamers waar ze ooit geweest was. Ze was zo gestrest geweest dat ze zelfs drie euro vijftig neergeteld had voor het slechtste kopje cappuccino ooit. Ze ging haar lijstje door. Zou ze háár dit echt allemaal durven vragen?
Zou ze haar vertellen dat híj er niet meer was? Zou ze dat aankunnen?
En belangrijker nog: moest ze haar excuses aanbieden? Zelfs al bleef ze zichzelf voortdurend vertellen dat ze zich niet zo moest schamen?
Voor ze ook maar één antwoord had gevonden, was de grote deur aan de andere kant al opengegaan.
,,Selena?” hadden ze gevraagd. En ze was opgestaan, had de rest van haar cappuccino meegenomen en was naar binnen gegaan in de kleine kamer, waar alleen een stoel stond, en daarachter de grote glazen wand…
Door de vele lagen glas kon ze háár alleen zien als een omtrek, een silhouet waarin de ziel leefde die ze zo goed kende.
,,Koffie?” vroeg het meisje aan de andere kant.
,,Ja,” zei Selena en ze voelde al meteen iets van schaamte. Nee, nee…
,,Dat is zo cool. Weet je dat ik dat al heel lang probeer te leren drinken?”
,,Dan ben je zo’n echte working class lady of niet?” vroeg Selena glimlachend. “Maar jammer genoeg is warme chocolademelk gewoon veel lekkerder.”
Door de vele lagen glas kon ze háár alleen zien als een omtrek, een silhouet waarin de ziel leefde die ze zo goed kende.
Het meisje aan de andere kant lachte even, en dat zou ze nooit doen als ze iets niet écht grappig vond. Selena was meteen jaloers. De laatste tijd lachte zij heel vaak omdat ze het gevoel had dat ze moest lachen. Dat de juiste mensen moesten weten dat ze hen grappig vond. Dat zij haar dan misschien wel zouden zien staan, wat op termijn kon betekenen dat…
Ze had ook gelachen om veel van wat híj gezegd had, al was het meeste niet eens grappig geweest. Waarom, waarom toch? Was het misschien geweest omdat hij zoveel geld gehad had?
Nee, toch? Ze hadden haar altijd geleerd dat geld niet het belangrijkste was.
Maar toch, die avondjes samen vanaf de bovenste verdieping van zijn huis door de grote glazen wand naar de skyline van de stad staren, terwijl ze nog wat veel te dure wijn dronken… Die hele collectie parfums die ze opgebouwd had omdat hij er zo van hield haar dingen te geven. En dan waren er nog de sierraden. Dat schattige gouden kettinkje, die armband met diamantjes, en die oorbelletjes…
En toch hadden ze haar echt geleerd dat zoiets niet per se betekende dat er ook liefde was.
Voor er nog meer onwelkome gedachten door haar niet-al-te-geweldige-verdedigingslaag probeerden te breken, werden degene die er al waren onderbroken.
,,Dus,” vroeg zíj. “Waarom wilde je me zien?”
Het meisje aan de andere kant lachte even, en dat zou ze nooit doen als ze iets niet écht grappig vond.
Oh ja, dat was Selena al bijna weer vergeten. Het meisje aan de andere kant liet zich nooit lang afleiden. En ze stelde altijd pijnlijke vragen, vooral op momenten dat dat eigenlijk niet…
,,Weet je wat ze jou altijd vertellen?” vroeg Selena terug.
,,Nou?” vroeg ze.
,,Dat je zo eigen bent.” Dat zeiden haar ouders, en veel van haar leraressen, en een heleboel mensen die ze eigenlijk nauwelijks kende. De laatste keer dat Selena het zelf gehoord had, was toen ze met haar vorige baan gestopt was. Een collega had het gezegd, ineens, toen ze afscheid hadden genomen. En toen:
,,Raak dat alsjeblieft nooit kwijt.”
,,Ja,” zei het meisje aan de andere kant. “Die hoor ik vaker.” Ze begreep duidelijk niet goed waarom Selena ernaar vroeg. De schuldgevoelens staarden nu vanuit de hele ruimte naar Selena, zelfs vanaf de vloer waar haar blik daarnet nog veilig was geweest, maar ze deed nog altijd haar best om ze te negeren.
,,Nou, ik wil weten of ik dat gedaan heb,” zei Selena. Ze lachte ongemakkelijk. “Sorry als dat wat grof was. Dit was eerlijker dan ik gewoonlijk ben. Of in elk geval de laatste tijd.”
,,Waarom?” vroeg het meisje aan de andere kant. “Geloof je er niet meer in?”
,,Jawel,” zei Selena en ze zocht naar de woorden waarvan ze dacht dat die waarschijnlijk ergens in de donkerste hoeken van haar hoofd verscholen waren.
In plaats daarvan kwamen ze eigenlijk meteen omhoog, vanuit een diepe maar niet onmogelijk te bereiken plek.
,,Nou, mensen reageren gewoon veel beter als je zegt wat ze willen horen. Ze zien je staan, maar zonder alles te zien waarvan je niet wilt dat ze dat zien.”
,,Waarom zou je niet willen dat ze je zien?” vroeg het meisje verward. Zij was er natuurlijk aan gewend om nauwelijks gezien te worden. Maar in de schaduw wist ze tenminste wel wie ze zelf was. Selena zocht opnieuw naar woorden, maar dit keer kon ze ze niet vinden.
De schuldgevoelens staarden nu vanuit de hele ruimte naar Selena, zelfs vanaf de vloer waar haar blik daarnet nog veilig was geweest, maar ze deed nog altijd haar best om ze te negeren.
Zou ze haar vertellen dat hij er niet meer was? Moest ze nu al weten dat ze over een paar jaar bij zijn bed zou staan, als de dokter binnen zou komen en uit zou leggen dat er niets meer gedaan kon worden? Dat ze op de begrafenis meer zou huilen dan ze ooit eerder gedaan had?
En dat ze zich daarna leeg zou voelen? Dat alles leeg zou voelen, en zinloos? Dat ze daarna zelfs met hém…
Was het misschien omdat hij haar aandacht had gegeven? Omdat er tenminste iemand vroeg hoe het ging en iemand naar haar luisterde?
Ze hadden haar gezegd dat ze zichzelf niet zo makkelijk moest weggeven. Dat ze iemand moest vinden die in meer interesse had dan alleen wat je kon zien. Maar hoe lastig was het om te luisteren naar de wijsheid van wie wijs waren?
En hoeveel moeilijker zou het zijn om te luisteren naar wat ze zelf zou zeggen? Zíj zou zoiets nooit doen. Zíj geloofde nog in liefde, en in eerlijkheid, en in dat geld niet zo belangrijk was, en zo in nog wel meer dingen. Zíj had het niet nodig dat er iemand doodging om zich af te vragen wat ze toch in ’s hemelsnaam aan het doen was.
Ze kon het uitleggen toch? Dat ze een moeilijke tijd door had gemaakt en mensen dan rare dingen doen? Dat kleine meisjes nu eenmaal groot worden? Dat iedereen fouten maakt en je jezelf moet zien te vergeven? Dat groepsdruk nu eenmaal sterk is? Dat het ook wel zo fijn is om te zorgen dat je niet onnodig ruzie krijgt met mensen? Dat er niet altijd ruimte is om echt jezelf te zijn? Dat geld toch best wel verleidelijk is als je er eenmaal meer van hebt?
Ze kon het uitleggen toch?
Zou ze ook maar proberen om het uit te leggen? Dat zíj nog geen idee had van hoe het was als je je niet zo anders voelde. Van hoe het was om geliefd te zijn. En dat het verslavend was als je eenmaal wist hoe je kon zorgen dat mensen je eindelijk zagen staan?
,,Ik geloof gewoon dat ik jou niet meer ben,” zei Selena. “Sorry.”
,,Maar je bent mij toch ook al niet meer?” vroeg ze verward. “Waarom zeg je sorry? Je zult mij toch ook altijd blijven, wat je dan ook doet?”
,,Misschien wel,” zei Selena. En voor de tweede keer vandaag was het de waarheid. Ergens diep, waar die gedachten vandaan kwamen waar ze toch zo makkelijk bij kon, daar was nog meer. En ze hoefde er niet eens voor achter deze glazen plaat te gaan zitten, of formulieren voor te tekenen, of…
En toen was de tijd alweer om. Achter het glas vervaagde het meisje dat ze niet meer was, maar altijd zou blijven. Selena ging naar buiten, waar ze door hen opgewacht werd.
Ze vroegen haar hoe het was. Ze vroegen of ze iets van klachten merkte, en legden nog eens uit dat ze de komende weken nog terug kon komen mocht ze toch nog het idee hebben dat er iets mis was gegaan. En ze gaven haar een notitieboekje om indrukken op te schrijven die ze niet meer wilde vergeten. Selena bedankte ze voor alles. En toen schreef ze.
Eén regel.
Hallo. Wereld. Dit is het. Doe het er maar mee.