Ik verander graag in een spookje en vanuit mijn onzichtbaarheid zie ik veel van de wereld, want in de levens van mensen gebeuren er de gekste dingen. Zo ontdek ik mijn spookjesverhalen. Dit keer het verhaal van Dieter, het discussiespookje.
Uit de open deur schalden gerinkel, geklingel en stemmen. Deze geluiden en de verleidelijke ruimte in de deuropening trokken Dieter bijna magisch aan. Hij greep zijn kans en zweefde naar binnen. Met hem waaide er een tocht door de ruimte. De groep mensen binnen merkte het überhaupt niet. Ze waren te druk bezig met kletsen en discussiëren. Daar had Dieter op gewacht. Langzaam zweefde hij naar hen toe. Met zijn bleke mond blies hij een heel klein gaatje in de groep. Het was niet veel, maar precies genoeg ruimte voor Dieter. Tussen hen luisterde hij naar hun gesprek.
“Dus, Marc, hoe was je wandeling afgelopen weekend?” vroeg Georg. Dieter kende deze mensen. Ze werkten al jaren in dit gebouw en elke week kwamen ze hier samen voor een uitgebreide pauze met koffie, thee en koekjes. Elke keer kwam Dieter langs om te luisteren. Zo leefde hij als het spookje van het gebouw.
“Het was een hele tocht maar het uitzicht aan het einde was geweldig. Echt de moeite waard,” zei Marc.
“Waar ben je langs geweest?” vroeg een manager genaamd Edith.
“Achter de oude fabriek begint een pad. Je komt dan langs een beek en als je die naar zijn bron volgt, ga je een berg op en het uitzicht is geweldig. Ik kan het jullie echt aanraden.”
Voordat iemand door kon praten, kwamen de mensen rondom Georg weer dichterbij zodat Dieter zich terug moest trekken om niet te worden herkend. Uit de hoek bij de boeken kwam een ander gesprek. Daar moest hij heen.
De boekenplank was een van Dieters favoriete plekken in de ruimte. De boeken waren zo kleurrijk van buiten. Maar helaas bevatten die rode, blauwe, gele en paarse omslagen alleen maar witte bladzijdes vol met zwarte letters. Droge informatie en geen verhalen over mensen. Dat vond Dieter wel een beetje jammer.
“… en dan heb ik vandaag ook echt problemen met de wifi,” hoorde hij Erik, de nieuwe in de groep, zeggen.
“Nou, ik heb er ook al dagen last mee,” merkte Sofie op. “Het internet werkt bij mij alleen in één klein hoekje. Als ik ergens anders ben, ben ik offline.”
“Dat moet lastig zijn. Hoe krijg jij dan überhaupt nog werk gedaan?”
“Ik doe wat ik in het internet moet doen ofwel thuis ofwel in die ene hoek.”
Wat een saai gesprek, dacht Dieter. Vanuit deze hoek roken de koekjes in de pauzekamer verschrikkelijk lekker. Mocht hij eigenlijk een koekje? Vast niet, maar als hij heel langzaam zou bewegen, viel het waarschijnlijk niemand op dat de wind wat koekjes liet verdwijnen. Alsof hij zich in slow motion verplaatste, zweefde Dieter naar de tafel met de koekjes. Met uiterste maar trage precisie greep hij een koekje en bracht het voorzichtig richting zijn mond.
“Wat waait de wind hier hard. Heeft iemand een raam open gedaan?”, vroeg Edith, “De wind heeft een koekje gepakt en nu ligt het aan het andere einde van de koekjestafel.”
Dieter stopte ineens in zijn beweging en liet zijn schouders hangen. Hij was te snel geweest en betrapt. Hij had het koekje bijna in zijn mond, toch kon hij het uiteindelijk niet proeven.
“Ik niet,” zei Erik en hij liet zijn blik naar zijn horloge gaan.
“Hebben jullie op je horloge gekeken?” vroeg Georg intussen, “Het is alweer tijd voor onze volgende sessie.” En zo verlieten ze allemaal de pauzeruimte weer. Niemand lette op de wind, die nog steeds in de hoek met de koekjes rondwaaide. En toen was de ruimte leeg, op Dieter na, die heimelijk een koekje at.