Soms verander ik in een vlinder en fladder rond op zoek naar een mooi verhaal dat ik nog niet kende. Kleine oogjes zien soms grote dingen, en vanuit de lucht lijkt alles anders. Zo vind ik mijn Vlinderverhalen. Dit keer dat van Mireille, wiens leven echt perfect was.
Mireille’s leven was perfect. Dat kon je gewoon niet anders zeggen.
Echt perfect, werkelijk waar.
Gewoon perfect.
En dat kwam vooral omdat ze alles deed wat je nodig had om goed te leven. Het had een tijd geduurd voordat ze dit niveau, deze hoogste trede had bereikt, maar nu het dan eindelijk zo ver was, was ze er trots op.
Het was haar onder andere door haar vele lijstjes gelukt. Mireille had namelijk een lijstje voor zo ongeveer alles.
Op het prikbord in haar huis hingen altijd haar boodschappenlijstje (heel belangrijk), het lijstje met dingen die ze nog in huis moest doen (onmisbaar), het lijstje met de dingen die ze voor haar vrienden en familie nog zou doen (zo handig) en haar lijstje voor dingen die niet op één van die lijstjes pasten (enigszins frustrerend maar je kon niet alles categoriseren). En op haar werk had ze digitale todo-lijstjes voor elk project waar ze aan werkte. En dan waren er nog de vele lijstjes met alles wat ze elke dag moest doen om alles te zijn wat ze was.
En Mireille was veel.
Ze was gezond.
Dat kwam omdat ze drie keer per week sportte (zoals algemeen werd aangeraden), één keer per week poweryoga deed (om te kunnen ontspannen) en dan nog één keer per week stretchte (ook belangrijk). En natuurlijk ook omdat ze vooral veganistische maaltijden at die ze zelf had gekookt, vol met voedingsstoffen en biologische groente uit de regio. Ze bakte sinds een tijdje zelfs haar eigen brood.
Ze zorgde zo goed voor haar lichaam.
Ze was succesvol.
Dat kwam omdat ze harder werkte dan wie dan ook binnen haar bedrijf. Omdat ze ‘s avonds nog boeken las die haar zouden helpen om nog beter te worden in wat ze deed. Omdat ze zo gestructureerd kon werken en zich altijd aan haar planningen hield. En omdat haar kantoor zo opgeruimd was, met overal op de juiste plekken kleine memobriefjes met alles wat ze niet moest vergeten en spreuken over hoe je door zelfvertrouwen, hard werken en geloven in je dromen verder komt.
Ze zorgde zo goed voor haar carrière.
Ze was mooi.
Dat kwam omdat ze de perfecte skincare routine gevonden had, die ze elke ochtend en elke avond in de juiste volgorde afwerkte. Omdat ze elke week tijd wist te vinden voor haar kleimasker, meestal terwijl ze eerdergenoemde boeken las, en voor haar nagels, terwijl ze rapporten typte voor haar werk. Omdat ze regelmatig ging winkelen en dan weer precies de juiste kleding en tasjes uitkoos, volgens de algemene theorieën over de kleuren die bij haar pasten, de meest flatterende modellen voor iemand met haar bouw en natuurlijk de laatste mode.
Ze zorgde zo goed voor haar uiterlijk.
Ze was sociaal.
Dat kwam omdat ze nooit een verjaardag vergat dankzij haar kalender. Omdat ze altijd naar de borrels op haar werk ging. Omdat ze haar social media elke dag bijwerkte met nieuwe foto’s van haar fantastische bestaan.
Ze zorgde zo goed voor haar sociale leven.
Ze was goed voor de wereld.
Dat kwam omdat ze elke maand geld aan het goede doel doneerde. Omdat ze altijd wat meenam voor de zwervers bij de supermarkt. Omdat ze ook best veel tweedehands kleding had en vegetariër was.
Ze zorgde zo goed voor de wereld.
Ze was spiritueel.
Dat kwam omdat ze elke ochtend een stukje uit de bijbel las, en elke avond een tijdje mediteerde. Omdat ze een dankbaarheidsdagboekje bijhield over alles wat er aan haar leven goed en fijn was.
Ze zorgde zo goed voor haar ziel.
Ja, Mireille’s leven was perfect.
Echt perfect, werkelijk waar.
Gewoon perfect.
Ze had overal een lijstje voor.
En ze was zoveel.
En ze zorgde overal zo goed voor.
En anderen hadden er zoveel bewondering voor.
Niet dat het haar uitmaakte, want natuurlijk deed ze dit vooral voor zichzelf. Ze vroegen vaak waar ze toch de tijd vandaan haalde, of het niet stressvol was zoveel te doen, of ze misschien tips had voor hun ongeorganiseerde levens.
,,Alles onder controle houden,” zei Mireille dan gewichtig. “En streng voor jezelf zijn zodat je je tijd goed gebruikt.”
Tijd, dat was natuurlijk het echte geheim. Mireille was zich daar goed van bewust.
En zij kon erg goed met haar tijd omgaan, al zei ze het dan zelf.
Zelfs al begreep ze maar niet hoe ze aan de ene kant al haar tijd bijhield, en indeelde, en eindeloos overdacht, en hoe er aan de andere kant nooit tijd overbleef voor haar hobby’s. Ze had lang pianogespeeld, en daar altijd erg van genoten. En er was een tijd dat ze ‘s avonds graag gedichten schreef terwijl ze van bijzondere kruidenthee en lekkere chocolade genoot. En ooit, lang geleden, hield ze er nog van om soms gewoon een paar uur op haar rug naar het plafond te staren en na te denken over werelden die niet bestonden.
Voor dat alles had ze nu geen tijd meer.
Maar goed, dat was een klein dingetje toch?
Haar tijdsplanning was gewoon perfect.
Zelfs al begreep ze maar niet hoe het kon dat ze bijna elke dag ongelukkig was. ‘s Ochtends, als de wekker ging en ze probeerde om haar geest ervan te overtuigen haar lichaam weer eens aan te gaan sturen, om te beginnen aan haar supergezonde ontbijt, dankbaarheidsdagboeksessie en de juiste stappen van haar skincare routine. Of ‘s avonds, als ze op de bank lag en probeerde haar geest ervan te overtuigen nog even verder te lezen in het boek waar ze mee bezig was. Soms luisterde ze in plaats van lezen dan maar een beetje naar klassieke muziek, maar daar viel ze regelmatig bij in slaap.
Gelukkig hoefde niemand haar ooit zo te zien. Zelfs zijzelf deed liever alsof deze momenten er helemaal niet waren.
Ja, Mireille’s leven was perfect.
Echt perfect, werkelijk waar.
Gewoon perfect.
Of …?