Soms verander ik in een vlinder en fladder rond op zoek naar een mooi verhaal dat ik nog niet kende. Kleine oogjes zien soms grote dingen, en vanuit de lucht lijkt alles anders. Zo vind ik mijn Vlinderverhalen. Dit keer dat van een beginnend fotografe die zonder dat ze het aan zag komen goed advies kreeg.
Er was nog iemand met een camera. Nog iemand die als er even niemand oplette van de paden afging om dichter bij de vele bloemen te komen. Nog iemand die met haar grote lens het hele park afzocht op zoek naar het allerbeste beeld. Ze was alleen veel ouder dan Lara, en waarschijnlijk ook een stuk professioneler. Ze droeg kniebeschermers zodat ze zich zonder teveel pijn in de gekste bochten kon wringen voor de perfecte hoek. Ze droeg een duur uitziende zonnebril waarmee ze tegen het licht in kon kijken en toch een goed beeld kon scheppen. En ze had het meest geavanceerde fototoestel bij zich dat Lara ooit gezien had.
Zijzelf had haar fototoestel nog maar een paar maanden geleden gekocht, na heel lang sparen, want ze zat nog op de middelbare school en kreeg niet zoveel zakgeld. En haar ouders hadden het fototoestel niet voor haar willen betalen. Die vonden haar droom om fotografe te worden maar een puberale gril. Ze zouden nog wel zien. Als ze straks haar eigen studio had…
Lara betrapte zichzelf erop dat ze nog altijd naar de andere fotografe staarde. En tot haar grote schrik staarde die andere fotografe nu ook naar haar. Snel keek ze weg en concentreerde ze zich weer op de grote boom die voor haar stond, en waarvan ze had besloten dat ze hem wilde fotograferen. Ze richtte haar lens, zoomde een stukje in en toen weer een stukje uit, en vroeg zich ineens af of ze eigenlijk de wortels ook wel in beeld wilde houden.
,,Heb je zin in een korte pauze met een kopje koffie?” vroeg ze. “Fotografen onder elkaar?”
Zou de andere fotografe nog steeds naar haar staren? Ze durfde niet te kijken.
Zou de andere fotografe haar techniek maar voor beginnende amateurs vinden? Vast wel.
Zou de andere fotografe naar haar fototoestel kijken en het niet al te dure merk herkennen? Lara liet haar camera zakken en keek toch maar even voorzichtig of…
En inderdaad, de andere fotografe stond er nog, en ze staarde ook nog steeds naar Lara. Gelukkig lachte ze, en ze had de lach van iemand die echt geen kwaad in de zin heeft.
,,Heb je zin in een korte pauze met een kopje koffie?” vroeg ze. “Fotografen onder elkaar?”
Het park lag midden in de stad, en in het midden van het park bevond zich dan weer het kleine koffietentje. Op warme dagen zat het terrasje helemaal vol, maar vandaag was het wisselvallig weer, zodat de beide fotografes zelfs de enige klanten waren. Ze bestelden twee koppen koffie, en zodra de serveerster wegliep vroeg de andere fotografe:
,,Is dit je eerste camera?”
,,Ja,” zei Lara eerlijk. “Ik heb hem nog maar net.”
,,Ik kan me mijn eigen eerste toestel nog goed herinneren,” zei de andere fotografe dromerig. “Ik heb het nooit kunnen weggooien. Het was zo’n ervaring voor me. Ik kon me toen echt nog niet voorstellen dat ik mijn leven aan de fotografie zou wijden.”
,,Dus u bent professioneel fotografe?” vroeg Lara nieuwsgierig.
En de andere fotografe vertelde dat ze een eigen bedrijfje had, en dat de zaken best goed liepen. Ze maakte pasfoto’s, maar ook portretten van families en fotoverslagen van bruiloften, begrafenissen en bedrijfsuitjes. En los daarvan maakte ze boeken met haar eigen werk, die ze verkocht in haar studio.
Het klonk geweldig.
,,Ik wil ook fotografe worden,” zei Lara na een tijdje. Intussen was hun koffie bezorgd, maar ze had nauwelijks naar haar kopje gekeken.
,,Leuk,” zei de andere fotografe.
,,Om preciezer te zijn wil ik paddenstoelenfotografe worden,” ging Lara trots verder. “Ik heb nu eindelijk een fototoestel, en kom al sinds een tijdje elke zondagmiddag in dit park om te oefenen met fotograferen. Als het straks eenmaal herfst is, dan ben ik helemaal klaar om op zoek te gaan naar goede paddenstoelen om op de foto te zetten. Ik wil de beste foto’s dan insturen voor een wedstrijd en als ik die eenmaal gewonnen heb, dan zullen mijn ouders me eindelijk toestaan om fotografie te gaan studeren in plaats van scheikunde, en dan begin ik ook een eigen studio.”
“Het leven is iets heel wonderlijks. Je kunt het over het algemeen niet sturen, maar wel observeren. En dat is precies wat een fotograaf doet. Kijken, door een lens die van zichzelf geen gevoelens heeft, geen angsten en geen ambities.”
,,Je hebt het helemaal uitgedacht zeg.” De andere fotografe glimlachte nu op een manier waarop alleen volwassenen dat af en toe kunnen.
,,Denkt u dat het me niet lukt?” vroeg Lara uitdagend.
,,Weet je…” De fotografe nam nog snel een slokje en zette toen haar kopje koffie neer. “Het leven is iets heel wonderlijks. Je kunt het over het algemeen niet sturen, maar wel observeren. En dat is precies wat een fotograaf doet. Kijken, door een lens die van zichzelf geen gevoelens heeft, geen angsten en geen ambities.”
,,Maar die geef je er wel aan door de juiste hoek, het juiste licht…” begon Lara, maar de andere fotografe schudde haar hoofd.
,,Ik kan niets creëren wat er niet al was. Alleen vastleggen wat ik zie. Maar misschien heb ik iets beter leren kijken dan de meeste mensen. De wereld zit vol schoonheid als je goed kijkt. Het zijn van een fotograaf heeft er vooral mee te maken dat je jezelf aan de kant zet, jezelf in bochten wringt, jezelf kunt vergeten om je helemaal te richten op die schoonheid.”
Lara knikte langzaam. Ze moest dit alles nog even verwerken. Ze voelde aan dat het wijze woorden waren, maar ook dat ze zelf misschien nog niet wijs genoeg was om ze helemaal te begrijpen. Eindelijk zag ze het kopje koffie dat voor haar stond, en ze pakte het vast en ontdekte dat het nog niet koud geworden was. Ze proefde voorzichtig. Het was lekkere koffie.
,,Bedankt nog voor het trakteren,” zei ze tegen de andere fotografe. “Maar vooral voor, nou ja, u weet wel.”
,,Ik weet het, ja,” zei de andere fotografe met een mysterieuze lach. Ze rekende af en wenste Lara veel geluk met haar carrière. Toen gingen ze uit elkaar, allebei een ander pad op, op zoek naar nieuwe beelden.
Het pad dat Lara koos bleek een trap te bevatten, die naar een hoog uitzichtpunt leidde. Ze begon opgewonden aan de klim. Een goede panoramafoto zou wel eens een goed begin kunnen zijn van een goede fotografiecarrière. Maar toen ze de eerste paar treden gehad had, stopte ze, want haar oog viel op iets anders, dat haar in alle maanden dat ze in dit park geweest was en alle keren dat ze dit soort trappen had beklommen nog niet eerder opgevallen was. Het was een klein bloemetje, dat dapper tegen een trede opklom, en toen ze het van dichterbij bekeek bleek het prachtig te zijn. De bloemblaadjes vouwden zich sierlijk naar buiten, om een kern te onthullen die wel van fluweel leek en daaronder zaten elegante groene blaadjes. Het plantje had ergens wel iets weg van een danseres die in haar mooiste pose was bevroren.
Ze dacht nog even aan haar nieuwe broek, maar ging toen toch op haar knieën in de modder zitten om het beter te kunnen zien. Ze probeerde het bloemetje goed in beeld te krijgen met haar camera, maar op de één of andere manier kreeg ze de juiste hoek niet te pakken. En dus ging ze uiteindelijk op haar buik liggen, om op precies dezelfde hoogte te kunnen komen als het bloemetje. Het keek in haar lens, lachend, omdat haar wezen zo perfect gevangen was. Lara klikte en voelde dat dit een magische foto werd. Misschien was dat wel waar het eigenlijk om draaide als fotografe, dacht ze.
Diep te kunnen knielen voor een klein bloemetje.